پدر طالقانی

روزی که آیت ا... طالقانی فوت کرد یادم نمی رود. زمانی که خبر را شنیدم بی اختیار زدم زیر گریه نمی دانستم چکار کنم.رفتم خونه همسایمون که با پسرش خیلی رفیق بودم پیش اونها شروع کردم به گریه کردن ولی اونها عین خیالشون نبود .خوب اونها از سیاست چیزی نمی دانستند وحق هم داشتن که هیچ احساسی نداشته باشن روز ی هم داشتن ایشون را به بهشت زهرا می بردند عده  زیادی جمع شده باشن .چی بگم از اون روز عادت ندارم که مرگ کسی را با آب تاب توضیح بدم.
طالقانی اگر بود فکر میکنم مسیر این انقلاب عوض می شد او کسی بود که می توانست تمام گروه ها را دور خود جمع کند و مجاهدین یکی از آن گروه ها بود .شاید آن همه کشت و کشتار نمی شد.
زمانی که طالقانی به مجلس رفت حتی حاضر نشد روی مبل مجلس بنشیند و روی زمین نشست. او کسی بود که قدرت مانور را از خیلی از آشوب طلبان گرفته بود .و مرگ مشکوک او...
نمی توانم بعضی از جزئیات را توضیح دهم چون ممکن است که خودم یا اونها ئی که نام ببرم باید سیم جیم پس بدهیم.
ولی هر چه بود او واقعا یک عارف بود .واقعا یک مجاهد بود کسی که حتی اعتقاد داشت که بازجوهایش و کسانی که او را شکنجه کردند قابل ترحم هستند .چون جاهل هستند. و بر نادان تکلیفی نیست .او بزرگ بود واقعا بزرگ بود.
شاید این رسم روزگار است .
اگر طالقانی بهشتی و مطهری و دکتر بهشتی دکتر شریعتی مفتح و خیلی ها زنده بودند شاید امروز را شاهد نبودیم .
ولی ظاهرا ما باید این روز ها را می دیدیم.
بیاد کتاب قلعه حیوانات افتادم اثر جورج اورول 
کتاب ارزشمندی است.
ارزش ۱۰ بار خواندن را دارد