همه بازی است

.
.
همه بازی است الا عشق بازی
.
خوب شاید این عالم یک بازی بیشتر نباشد و تنها حقیقتی که در عالم باشد همان عشق باشد همان دوست داشتن.
زندگی بی دوست جان فرسودن است.
شاید این دنیای ما یک سایه باشد که اصل آن در جای دیگر باشد و ما داریم با سایه های آن سر می کنیم.
نمی دانم فیلم  بازی را دیده اید .برادری و دوستی برای اینکه برادرش را از رنجی که سالیان سال عذاب میداد او را وارد یک بازی کردچنان بازی که باورش مشکل بود که این نمی تواند حقیقی نباشد و در آخر فیلم این پرده برداشته می شود که همه اینها یک بازی بیش نبوده است.
وچنان بعضی از ما این بازی را جدی گرفتیم که نگو.
و شاید یکی از بزرگترین نعمت های عالم همین غفلت باشد.که ندانیم چه هستیم.
کتابی را می خواندم که در آن نوشته شده بود .
زمانی که رادیو اختراع شد عده ای می گفتند که بشر به انتهای علم خود رسیده است.
شاید هزاران سال دیگر بشر آینده به مانند انسان عصر هجر به ما نگاه کند. همان گونه که ما به آنها می خندیدیم که آتش را پاس می داشتند و یک از وظایف او روشن نگه داشتن آتش بوده است.
و یادم می اید زمانی داشتن یک کمودور ۶۴ کیلو برای ما یک آرزو بود .و چه زود این این آرزوهای بشری سپری شد.و چه زود از ۲۸۶ به ۳۸۶ به ۴۸۶ به پنتیوم به وان به تو
به تری و به فور رسیدیم .
و شاید به هیچ رسیدیم.
و اگر همه اینها بود و عشق نبود راستی زندگی چه بی معنا بود.