دیو چو بیرون رود

بهمن 57 بود.همه ما انتظار ورود آیت الله خمینی را می کشیدیم.در خانه ما ولوله ای بود.دیگر احساس حقارت نمیکردیم شاه رفته بود فکر کنم دولت در دست بختیار بود او هم اجازه ورورد آیت الله خمینی را نمی داد.ضمنا مردم توجه ای به حکومت نظامی نمی کردند.هوا نیروز هم با مردم متحد شده بود. و تنها نیروی باقی مانده نیروهای وفادار به ارتش شاهنشاهی بود در میان آنها هم اختلاف افتاده بود.و خیلی از سردمداران آنها ایران را ترک کرده بودند.روزی که ایت الله وارد ایران شد را هرگز از یاد نمی برم. چهره ها خندان بود مردم خیابان ها را آب و جارو می کردند. و خیابان ها را گل باران کرده بودند.برادرم حالت غرور به خودش گرفته بود و جلوی مادرم می گفت :دیدی پسر پیامبر دارد می اید دیدی نور می اید. بالاخره آیت الله خمینی وارد ایران شدند کسی که تلوزیون از داخل هواپیما نشان می داد یک شخص کت شلواری بود که فهمیدم قطب زاده است.در آن روز مجاهدین [ایت الله خمینی }او را پدر خود می خواندند. و همه آنها خوشحال بودند که زحماتی که کشیدن به ثمر رسید.مادر بزرگم هم قانع شده بود.ولی گوئی ته دلش یک غوغائی بود .مادرم هم گریه می کرد نمی دانم گریه اش برای چی بود. در محل ما هم کسانی بودند که طرفدار شاه بودند . وکلیشه های که ما بوسیله اسپری روی دیوار می کشیدیم را با آشغال پاک می کردند. این افراد را خوب می شناسم. چون الان آنها انقلابی های شش آتیشه شدند.و...