نمیدانستم غم چیست

خوب با آمدن تلویزیون  به منزل ما من داشتم از خوشحالی پر در می آوردم . در ضمن همسایه ها بخصوص فامیل هر شب خانه ما مهمان بودنند و تا دیر وقت مشغول تماشای این جعبه بودنند . برادرم مرتب با مادرم درگیر شده بود ولی مادرم به حرف اون گوش نمی داد .گاهی وقتها هم پدرم اونو قفل می کرد چون تلویزیون ما مبلی بود و قفل داشت تازه چنددقیقه باید صبر می کردیم تا روشن شود یعنی لامپی بود.من که معتاد به جعبه جادوئی شده بودم تمام برنامه ها را نگاه می کردم ولی بازی را هم از دست نمی دادم از بس که خسته بودم ساعت ۹ دیگه خواب بودم.در محل هم یک مسجد بود که اگه یکی میمرد یا نمی دونم برای چی بعضی وقتها یک روحانی صحبت می کرد من هم فقط از خرمای آخر مجلس خوشم می امد ودر آخر روحانی شاه و شهربانو را دعا میکرد و ما آمین می کفتیم.البته بعضی از ملا ها هم این کار را انجام نمی دادند.زیر منبر این روحانی ها برادرم می نشست به من می گفت گوش کن ولی من فقط خرماو.... خلاصه اصلا غم نداشتیم چند بار هم با دائی بزرگم به سینما رفتم من از سینما می ترسیدم چون بزرگتر ها در اونجا سوت و کف می زدند.ولی رفتن سینما را نباید به پدرم یا برادرم میگفتم .چون تنبیه می شدم من هم برای بستنی قیفی که یکنفر در سالون می آورد یا تخمه آخیل از فیلم سر در نمی اوردم. ولی الان یادم هست که بقول آقای حسنی فیلمهای بی ناموسی هم بود.کم کم وضع ما بهتر شد .و پدرم یک موتور دنده ای خرید و سر کارگر شده بود خیلی از اهالی محل یا فامیل را به سر کار می برد .و یک خانه جدید هم ساختیم ضمنا در این وسط یک برادر و یک خواهر هم به جمع خانواده ما اضافه شده بود برای من اصلا اینها مهم نبود فقط تلویزیون برنامه کودک و فیلمهای هیجان انگیز من چنان مبهوت آن می شدم که زمانی که پای آن مینشستم دیگر هیچ صدائی و چیزی غیر تلویزیون در فکر و ذهن من نبود .پدرم هم یک عکس شاه با فرح با قاب بزرگ خریده بود و در اتاق پذیرائی نصب کرده بود.من هم کم کم به مدرسه رفتم و در آنجا خوردن تغذیه خیلی برای من و بچه های محل جالب بود .تازه ورزش در مدرسه که یک معلم ورزش و بهداشت هم بود .شروع کردم به خواندن به محیط اطراف هیچ توجهی نداشتم بازی بازی بازی و تماشای تلویزیون فکر وذکر همه بچه ها بود تازه فیلم ها را هم برای هم تعریف می کردیم ضمنا خیلی ها هم اصلا ای ن جعبه  جادوئی را نداشتند .ولی همیشه بین برادرم و مادرم دعوا بود .البته بعضی از افراد فامیل هم  که به خانه ما می امدند به تلویزیون پشت می کردند.برادرم که اصلا نگاه می کرد.یک روز هم تلویزیون داشت شاه را نشان می داد که داشت یک چیزی شبیه مشروب می خورد و برادرم داشت نگاه می کرد . برادرم گفت کافر!!
هیچ کدام از اینها برای من مهم نبود فقط دعوای برادرم و مادرم که فکر کنم با هم قهر شده بودند و من فکر می کردم که این پسر مادرم نیست!!!!